«Στην οικογένειά μας εδώ και κάποιους μήνες έχουμε ένα νέο μέλος. Την Μαρία. Η Μαρία προσλήφθηκε για να αναλάβει τον ρόλο της γηροκόμου του πατέρα μας, 85 ετών με άνοια και κινητικά προβλήματα (καθόλου εύκολη δουλειά όπως καταλαβαίνετε), αλλά έχει βοηθήσει τόσο την καθημερινότητά μας που δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς αυτήν. Ο πατέρας μας είναι πάντα καθαρός, ταϊσμένος και χαρούμενος, τα φάρμακα έχουν δοθεί, το σπίτι είναι συγυρισμένο δεν έχουμε ποτέ το άγχος μήπως αργήσουμε στις δουλειές μας, καθώς το κουδούνι μας χτυπάει κάθε μέρα στα 8 το πρωί ακριβώς όπως είχαμε συμφωνήσει. Έχοντας λοιπόν αυτή την χρυσή επαγγελματία κοντά μας, νιώθουμε σχεδόν αχάριστοι να της πούμε κάποια πράγματα που συνηθίζει και δεν ταιριάζουν στον τρόπο που εμείς λειτουργούμε. Πώς να το χειριστούμε;»
Το παραπάνω συμβαίνει πολύ συχνά. Και είναι λογικό, όταν στην δυναμική της οικογένειας εισέρχεται ένα νέο άτομο που έχει ήδη ολοκληρωμένη προσωπικότητα και συνήθειες, να μην ταιριάζουμε και να μην συμφωνούμε σε όλα. Ο καλύτερος τρόπος είναι η αμεσότητα. Καλό είναι η συζήτηση να γίνει σε χρόνο που ο ασθενής θα κοιμάται, έτσι ώστε να μην υπάρχουν διακοπές. Αυτό δίνει και την ανάλογη αξία τόσο στη συζήτηση όσο και στην φροντίστριά του. Ξεκινάμε τονίζοντας ότι είμαστε στην «ίδια μεριά» και όχι απέναντι, δίνοντας έμφαση σε όλα τα καλά που έχει προσφέρει και πόσο την ευχαριστούμε γι’ αυτό και καταλήγουμε σε όσα θα θέλαμε να βελτιωθούν. Πολλές φορές κάποια πράγματα που για εμάς είναι πολύ σημαντικά, δεν γίνονται αντιληπτά από τους γύρω μας παρά μόνο αν ειπωθούν, άλλωστε δεν μιλάμε προφανώς για τα αυτονόητα όπως η ασφάλεια του ανθρώπου μας. Είναι πολύ απλό λοιπόν να πούμε «Θα προτιμούσαμε να τρως το μεσημεριανό σου μαζί με τον μπαμπά, του αρέσει να κάθεστε μαζί στο τραπέζι» ή «καλύτερα να μην στρώνεις τα χρωματιστά σεντόνια και να χρησιμοποιείς τα λευκά για να μπορούν να πλυθούν σε υψηλή θερμοκρασία» , από το να αποφεύγουμε να το αναφέρουμε και να υποβόσκει η αίσθηση ότι κάτι μας ενοχλεί, αλλά δεν επικοινωνείται. Όπως σε όλες τις σχέσεις, τα απλά καθημερινά που αθροίζονται και δεν λέγονται, δημιουργούν εντάσεις που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Και πόσο όμορφα μπαίνουν όλα στην θέση τους όταν λέγονται.
