Είναι μια συχνότατη σκέψη και συζήτηση με τις φίλες μας, ειδικά τον πρώτο καιρό που αποκτούμε το μωρό μας ή και αργότερα που η οικογένεια μεγαλώνει. Το σπίτι μας είναι χάος, το πλυντήριο δεν σταματάει να δουλεύει και η απλώστρα είναι μονίμως γεμάτη, το ψυγείο είναι άδειο και αισθάνεστε ότι αν δεν υπήρχαν τα delivery θα μένατε νηστικοί για μέρες, η σκόνη χορεύει πάνω από τα έπιπλα και τα ασιδέρωτα τείνουν να γίνουν βουνό πάνω σε δύο καρέκλες, όχι μία….και κάπως έτσι νιώθετε την απελπισία να έρχεται κρατώντας ένα βρέφος στην αγκαλιά που δεν σταματάει να κλαίει ή, αργότερα, ακούγοντας την γκρίνια των μεγαλύτερων παιδιών σας που δεν μπορούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν να μην βρίσκετε χρόνο για την παιδική χαρά ανάμεσα σε zoom meeting και σφουγγάρισμα.
Μα πώς τα κατάφερναν οι γιαγιάδες μας, πώς; Συχνά ως απάντηση δίνουμε την έλλειψη εγκληματικότητας της εποχής και τον καθαρότερο αέρα, την άνεση του να παίζουν τα παιδιά στις γειτονιές και στις αυλές, την μικρότερη ανάγκη για επιπλέον δραστηριότητες μετά το σχολείο και την αυστηρότητα με την οποία μεγάλωναν οι γονείς τα παιδιά τους, η οποία δεν άφηνε χώρο για πολλές συζητήσεις, αλλά με κάποιο τρόπο «τακτοποιούσε» τα πράγματα. Οι άνθρωποι, ανάλογα με το φύλο τους είχαν συγκεκριμένες αρμοδιότητες και τα παιδιά, εκπαιδεύονταν ανάλογα. Κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να έχει άλλη πρόταση ή ακόμα και αντίρρηση, για το μοίρασμα των ευθυνών.
Σαφώς και δεν είναι λύση να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να αλλάξουμε την ισότητα, την εκπαίδευση και τις συνήθειες που εξέλιξαν την ζωή μας. Τα παιδιά πρέπει να έχουν το δικαίωμα να μας πουν πώς αισθάνονται και να συζητούν μαζί μας χωρίς φόβο για την αντίδρασή μας, να μάθουν Γερμανικά και ρομποτική και παραδοσιακούς χορούς της Σκωτίας και χιπ χοπ, να ταξιδέψουν, να εκπαιδευτούν στο ράψιμο ενός κουμπιού και της τρύπας στην κάλτσα τους, αλλά και στην τεχνική για μακραμέ κοσμήματα, οι μπαμπάδες πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στο υπέροχο ταξίδι της γονεικότητας και όλοι μαζί να βοηθούν, αυτονόητα, στην λειτουργία ενός σπιτιού.
Υπάρχουν όμως στοιχεία που μπορούμε να αντιγράψουμε από τις παλαιότερες εποχές, όπως η συμμετοχή όλων στις καθημερινές δραστηριότητες, η επαφή με τους γείτονες, η γνωριμία με την κοινότητα, η αυτονόητη βοήθεια στη μωρομάνα και την εικόνα των παιδιών που μαζεύονταν σε διαφορετική αυλή κάθε φορά. Σήμερα, με την συγκεκριμένη δομή που έχει η ζωή μας, μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια από όλα τα μέλη του σπιτιού και να την απαιτούμε, μπορούμε να δεχτούμε την πρόταση της φίλης μας να μας σιδερώσει ή να μας φέρει ένα φαγητό για το μεσημέρι όταν είμαστε άυπνοι μέρες λόγω του νεογέννητου, να την αφήσουμε να ταΐσει το μωρό μας για να πάρουμε ένα υπνάκο που τόσο έχουμε ανάγκη. Και να αφήσουμε τα παιδιά μας να πάνε και δυο και τρεις φορές στο διπλανό διαμέρισμα να παίξουν με τα παιδιά της γειτόνισσας. Κι ας μην έχει αυλή, και η βεράντα μόνο φτάνει. Κυρίως όμως έχει ανοιχτή πόρτα και καρδιά.
Και αν χρειαζόμαστε κάτι επιπλέον ή μια πιο επαγγελματική προσέγγιση, να μην διστάσουμε να καλέσουμε την Safecare για επαγγελματία καθαριότητας. Στο τηλέφωνο 2102204184 , αλλά και στο email info@safecare.gr όπου ένας από τους συνεργάτες μας θα σας προτείνει ακριβώς αυτό που έχετε ανάγκη. Αλλά, κυρίως, θα σας καταλάβει.
